"Shteti komunist ishte në armiqësi të shpallur me shkrimtarët dhe poetët se ata, për një urdhër që vjen nga instinkti i racës së tyre, janë për korrigjimin dhe deri për ndryshimin e botës përreth tyre. Ata dyshojnë te realiteti i ditës. Por për komunistët, dyshimi, pakënaqësia ndaj realitetit të tyre “të përjetshëm”, ishte i barabartë me vdekjen. Hëm, dyshuakeni ju tek ne, domethënë, dashkeni vdekjen tonë ju? Ha, ha, ha... pa bjereni këtu atë kokën tuaj që kërren vjersha, ta vëmë në cung dhe ta këpusim një herë e mirë, t’i japim fund dyshimit tuaj. Qenkeni të pakënaqur ju? Ejani se ua tregojmë ne se si të kënaqeni, do t’iu kënaqim me burg... me litar."