La rakontoj de la galega verkistino Begoña Paz (nask. 1965) prezentitaj en ĉi tiu libro ne traktas la sunajn flankojn de la vivo, sed esploras ombrojn de homa ekzistado: soleco, perforto, vundita pasio, malespero, timo, rompitaj amrilatoj estas nur kelkaj el la temoj. La tekstoj estas intensaj, rektaj, senornamaj, samkiel la eventoj, kiujn ili priskribas. La sagaca traduko al Esperanto fare de Suso Moinhos, kiu evoluigis personan rilaton kun la aŭtorino, konservas ĉi tiun klarecon.

“Pluraj historioj de Begoña estas soklitaj ankaŭ sur ŝiaj ĉiutagaj spertoj en hospitalo, kie ŝi laboras: iom turbulemaj scenoj kombiniĝas kun brilaj alojoj de naŭzo kaj kortuŝa kompato... La protagonistoj klopodas restariĝi post ĉiaspecaj batoj, kiuj tamen ne sukcesas elradikigi ilin el la grundo de persona digno. Neniu el ili lasas nin indiferentaj.” (Suso Moinhos en sia “Antaŭparolo”)