Eski sevgilim diz çökmüş, merdivenleri ve yukarı çıkmaya çalışan insanların yolunu kapatıyordu. Bütün millet dönmüş bize bakıyordu. Tabii bakarlar. Ben olsam ben de bakardım, bu duruma düşmüş olmasam yani. 80’lerden kalma uyduruk bir romantik komedi filminden bir sahne gibiydik. “Sensiz hiçbir şey yazamıyorum, bebeğim.” İşte zaten hep son söz buraya varır. Beni özlemek filan hikâye. Onlara verdiklerimi özlerler. Sanatçı ruhlularla çıkmanın sıkıntısı da bu. Eğlenceli, karizmatik ve tutkulu oluyorlar ama o tutkunun saplantıya dönüşmesi an meselesi. İnanın bana, bu kişilik kusurunu gayet iyi tanıyacak kadar çok sanatçı ruhluyla takıldım.